Mimo swojego niepozornego wyglądu ogórecznik lekarski od wieków ceniony jest zarówno w kuchni, jak i w medycynie naturalnej. Ze względu na swoje wszechstronne właściwości coraz częściej gości w polskich ogrodach, gdzie wykorzystywany jest jako roślina ozdobna, przyciągająca przy okazji owady zapylające. Oto, co warto o nim wiedzieć, by zabrać się za jego uprawę.
Kilka słów o ogóreczniku lekarskim
Ogórecznik lekarski (Borago officinalis) pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego, ale dzięki swojej odporności i wartościom zdrowotnym rozprzestrzenił się na wiele zakątków świata, w tym trafiając do Polski. Roślina dorasta do 60-100 cm wysokości, ma szorstko owłosione łodygi i liście oraz charakterystyczne niebieskie kwiaty, które przypominają gwiazdki. Często można spotkać także odmiany o kwiatach białych czy różowych.
Ogórecznik od dawna wykorzystywany jest w ziołolecznictwie. Pomaga w redukcji stanów zapalnych, reguluje gospodarkę hormonalną, wspiera układ nerwowy, obniża cholesterol i wzmacnia odporność. Jego liście mają delikatny ogórkowy aromat, dlatego wykorzystywane są w kuchni, np. do sałatek czy kanapek. Z nasion natomiast tłoczy się ceniony olej o właściwościach pielęgnacyjnych i leczniczych.
Ogórecznik lekarski a uprawa
Ogórecznik lekarski jest rośliną jednoroczną, ale ma zdolność samosiewu, dzięki czemu często pojawia się w ogrodzie co roku bez dodatkowego wysiewania. Nie ma dużych wymagań glebowych ani klimatycznych, dlatego jest idealny nawet dla początkujących ogrodników. Sprawdź, co należy zrobić, by zadomowił się na Twojej działce.
Wymagania i stanowisko – czego potrzebuje ogórecznik?
Ogórecznik najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych, choć dobrze znosi także lekki półcień. Lubi gleby lekkie, przepuszczalne, średnio zasobne w składniki pokarmowe, o odczynie pH 6,0–7,5. Źle rośnie w glebie ciężkiej i zbyt mokrej. Preferuje ponadto umiarkowanie wilgotne podłoże. Ważne, by gleba dobrze zatrzymywała wodę, ale nie była zalewana.
Jak siać ogórecznik?
Przed siewem ogórecznika należy przygotować glebę: przekopać, spulchnić i odchwaścić. Warto wzbogacić ją kompostem lub obornikiem (roślina ta świetnie rośnie w drugim roku po oborniku). Nasiona można wysiewać na rozsadę od marca do maja lub bezpośrednio do gruntu od kwietnia do lipca. Umieszcza się je na głębokość trzykrotnej grubości ziarna.
Między roślinami zachowujemy ok. 20 cm, a między rzędami 30 cm odstępu. Optymalna temperatura kiełkowania to 15-22°C. Trwa ono do dwóch tygodni. Warto wiedzieć, że młode rośliny są odporne na wiosenne przymrozki, a nasiona mogą przezimować w glebie i wykiełkować w kolejnym sezonie.
Pielęgnacja ogórecznika
Ogórecznik lekarski nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Kluczowe jest regularne odchwaszczanie i umiarkowane podlewanie, zwłaszcza podczas długotrwałych okresów suszy. Roślina dobrze pobiera składniki odżywcze dzięki głębokiemu systemowi korzeniowemu, który dodatkowo spulchnia glebę.
Dużą zaletą ogórecznika jest to, że wiąże azot z powietrza, dzięki czemu wzbogaca podłoże, w którym rośnie. Warto sadzić go w pobliżu truskawek, pomidorów, melonów czy ogórków, ponieważ przyciąga pszczoły, co sprzyja zapylaniu, a tym samym zwiększa plony sąsiednich roślin.
Zbiory i zastosowanie
Ogórecznik kwitnie od czerwca do września, wydając miododajne kwiaty, które można ścinać w pełni rozkwitu. Ziele w przypadku chęci jego wykorzystania zbiera się od maja do września. Z nasion zaś tłoczy się olej, który znajduje zastosowanie w medycynie i kosmetyce. Kwiaty i młode liście można wykorzystać w kuchni, np. do dekoracji deserów czy sałatek. Liście można gotować jak szpinak, a kwiaty mrozić lub kandyzować.
Ogórecznik lekarski – wyjątkowa roślina
Jak wynika z powyższych opisów, ogórecznik lekarski to nie tylko cenna roślina zielarska, ale też łatwy w uprawie sprzymierzeniec ogrodników i pszczół. Jego obecność w ogrodzie wspiera plony, wzbogaca glebę i dostarcza cennych surowców do celów zdrowotnych, kosmetycznych i kulinarnych. Z tego względu warto znaleźć dla niego miejsce w ogrodzie.